1.1 การดื้อยาต้านจุลชีพ การติดตามและป้องกันการดื้อยาต้านจุลชีพ (AMR) ในประชากรแบคทีเรียทั้งในมนุษย์และสัตว์เป็นองค์ประกอบสำคัญของยุทธศาสตร์ความมั่นคงด้านสุขภาพของประเทศ

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
1.1.1 การเฝ้าระวัง การตรวจจับ และการรายงาน AMR การตรวจหาเชื้อโรค AMR ผ่านความสามารถในห้องปฏิบัติการและอัตราความสำเร็จในการรักษา (TB) เป็นสิ่งสำคัญในการป้องกันการเกิด/การแพร่กระจายของเชื้อโรคที่ดื้อต่อการรักษา
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.1.1a) แผนระดับชาติสำหรับเชื้อโรคที่มีลำดับความสำคัญ AMR
1.1.1b) ความสามารถของห้องปฏิบัติการ/ห้องปฏิบัติการระดับชาติในการทดสอบเชื้อโรคที่มีลำดับความสำคัญ AMR
1.1.1c) การเฝ้าระวังสิ่งแวดล้อมแห่งชาติสำหรับสารตกค้าง/สิ่งมีชีวิต AMR
1.1.2 การควบคุมการต้านจุลชีพ การควบคุมการใช้ยาต้านจุลชีพอย่างเหมาะสมและปลอดภัยเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อป้องกัน AMR
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.1.2a) กฎหมายภายในประเทศที่กำหนดให้ต้องมีใบสั่งยาสำหรับการใช้ยาปฏิชีวนะ (มนุษย์)
1.1.2b) กฎหมายภายในประเทศที่กำหนดให้ต้องมีใบสั่งยาสำหรับการใช้ยาปฏิชีวนะ (สัตว์)

1.2 โรคจากสัตว์สู่คน สิ่งสำคัญคือต้องติดตามและป้องกันโรคที่เกิดขึ้นบริเวณส่วนต่อประสานระหว่างคนกับสัตว์ เพื่อลดความเสี่ยงของโรคจากสัตว์สู่คนชนิดใหม่และอุบัติซ้ำถึงประชากรมนุษย์

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
1.2.1 การวางแผนระดับชาติด้านโรคจากสัตว์สู่คน/เชื้อโรค แผนปฏิบัติการเพื่อตอบสนองต่อโรคจากสัตว์สู่คนสามารถลดโอกาสการแพร่กระจายสู่มนุษย์ได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.2.1a) กฎหมาย/แผนงานโรคจากสัตว์สู่คน
1.2.1b) กฎหมาย/แผนในการระบุความเสี่ยงและการลดความเสี่ยงสำหรับเหตุการณ์ล้น
1.2.1c) กฎหมาย/แผนในการเฝ้าระวังและควบคุมเชื้อโรคจากสัตว์สู่คนหลายชนิด
1.2.1d) แผนก/หน่วยงาน/หน่วยข้ามกระทรวงสำหรับโรคติดต่อจากสัตว์สู่คน
1.2.2 ระบบเฝ้าระวังโรคจากสัตว์สู่คน/เชื้อโรค การเฝ้าระวังโรคจากสัตว์ซึ่งอาจส่งผลให้เกิดโรคระบาดในมนุษย์ช่วยป้องกันการเกิดโรคจากสัตว์สู่คนได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.2.2a) กลไกการเฝ้าระวัง/การรายงานโรคจากสัตว์สู่คนสำหรับเจ้าของปศุสัตว์
1.2.2b) กฎหมาย/ข้อบังคับเกี่ยวกับการรักษาความลับของข้อมูลเพื่อปกป้องเจ้าของปศุสัตว์
1.2.2ค) การเฝ้าระวังโรคจากสัตว์สู่คนของสัตว์ป่า
1.2.3 การรายงานการระบาดของโรคสัตว์ระหว่างประเทศ การติดตามโรคจากสัตว์สู่คนถือเป็นสิ่งสำคัญจากทั้งมนุษย์และสัตว์ข้ามพรมแดน
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.2.3a) การรายงานประจำปีต่อ OIE เกี่ยวกับอุบัติการณ์ของโรคจากสัตว์สู่คน
1.2.4 บุคลากรด้านสุขภาพสัตว์ ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพสัตว์สามารถระบุและป้องกันโรคที่อาจเกิดจากสัตว์สู่คนได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.2.4ก) จำนวนสัตวแพทย์ต่อ 100,000 คน
1.2.4b) จำนวนผู้ประกอบวิชาชีพสัตวแพทย์ต่อ 100,000 คน
1.2.5 ภาคเอกชนและโรคจากสัตว์สู่คน ภาคเอกชนสามารถมีบทบาทสำคัญในการบรรเทาการแพร่กระจายของโรคจากสัตว์สู่คนได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.2.5a) การรวมภาคเอกชนไว้ในแผน/กฎหมายระดับชาติว่าด้วยโรคจากสัตว์สู่คน

1.3 ความปลอดภัยทางชีวภาพ เป็นสิ่งสำคัญสำหรับประเทศต่างๆ ในการสร้างโครงสร้างและระบบเพื่อรักษาความปลอดภัยของวัสดุชีวภาพและการวิจัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะ เพื่อป้องกันการใช้ในทางที่ผิดโดยไม่ได้ตั้งใจหรือโดยเจตนา

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
1.3.1 ระบบความปลอดภัยทางชีวภาพทั้งภาครัฐ เพื่อลดความเสี่ยงของการก่อการร้ายทางชีวภาพหรือการปล่อยก๊าซโดยไม่ได้ตั้งใจ ประเทศต่างๆ ควรตรวจสอบให้แน่ใจว่ามีการระบุ กักเก็บ รักษาความปลอดภัย และตรวจสอบเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะในสถานประกอบการจำนวนน้อยที่สุดตามแนวปฏิบัติที่ดีที่สุด และควรรับรองการถ่ายโอนสารชีวภาพอย่างปลอดภัย และกฎหมายความปลอดภัยทางชีวภาพและความปลอดภัยทางชีวภาพเฉพาะประเทศ ใบอนุญาตห้องปฏิบัติการ และมาตรการควบคุมเชื้อโรค
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.1a) บันทึกระดับชาติที่เป็นปัจจุบันเกี่ยวกับบัญชีรายชื่อเชื้อโรค/สารพิษที่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง
1.3.1b) กฎหมายความปลอดภัยทางชีวภาพว่าด้วยความปลอดภัยของสถานที่สำหรับเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะ
1.3.1c) หน่วยงานบังคับใช้กฎหมาย/ข้อบังคับด้านความปลอดภัยทางชีวภาพ
1.3.1d) การรวมเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะไว้ในจำนวนสถานที่ขั้นต่ำ
1.3.1e) ความสามารถในการทดสอบโรคแอนแทรกซ์/อีโบลาโดยไม่ต้องเพาะเลี้ยงเชื้อโรคที่มีชีวิต
1.3.2 การฝึกอบรมและแนวปฏิบัติด้านความปลอดภัยทางชีวภาพ การฝึกอบรมทำให้พนักงานทุกคนตระหนักและปฏิบัติตามระเบียบการด้านความปลอดภัยทางชีวภาพที่จัดตั้งขึ้น
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.2a) การฝึกอบรมความปลอดภัยทางชีวภาพโดยใช้แนวทางที่เป็นมาตรฐานและจำเป็น
1.3.3 การตรวจคัดกรองบุคลากร: ควบคุมการเข้าถึงสถานที่ที่มีความละเอียดอ่อน การตรวจสอบความปลอดภัยของบุคลากรเป็นประจำจะประเมินความพร้อมของพนักงานในการทำงานในสถานที่ที่มีวัสดุชีวภาพที่อาจเกิดการแพร่ระบาด และลดภัยคุกคามจากภายใน
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.3a) บุคลากรตรวจสอบการอนุญาตให้เข้าถึงเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะ
1.3.4 ความปลอดภัยในการขนส่ง การรับรองความปลอดภัยในการขนส่งสำหรับเชื้อโรค สารพิษ หรือวัสดุชีวภาพที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะที่อาจเกิดการระบาดใหญ่ถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับจุดประสงค์ด้านความปลอดภัย
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.4a) กฎระเบียบการขนส่งแห่งชาติสำหรับสารติดเชื้อประเภท A และ B
1.3.5 การโอนข้ามพรมแดนและการคัดกรองผู้ใช้ปลายทาง การกำกับดูแลผู้รับเชื้อโรคที่เป็นอันตราย สารพิษ และเชื้อโรคที่อาจเกิดการระบาดใหญ่เป็นสิ่งจำเป็นเพื่อความปลอดภัย
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.5a) กฎหมาย/ข้อบังคับเกี่ยวกับการโอนข้ามพรมแดนและการคัดกรองผู้ใช้ปลายทาง

1.3 ความปลอดภัยทางชีวภาพ เป็นสิ่งสำคัญสำหรับประเทศต่างๆ ในการสร้างโครงสร้างและระบบเพื่อรักษาความปลอดภัยของวัสดุชีวภาพและการวิจัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะ เพื่อป้องกันการใช้ในทางที่ผิดโดยไม่ได้ตั้งใจหรือโดยเจตนา

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
1.3.1 ระบบความปลอดภัยทางชีวภาพทั้งภาครัฐ เพื่อลดความเสี่ยงของการก่อการร้ายทางชีวภาพหรือการปล่อยก๊าซโดยไม่ได้ตั้งใจ ประเทศต่างๆ ควรตรวจสอบให้แน่ใจว่ามีการระบุ กักเก็บ รักษาความปลอดภัย และตรวจสอบเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะในสถานประกอบการจำนวนน้อยที่สุดตามแนวปฏิบัติที่ดีที่สุด และควรรับรองการถ่ายโอนสารชีวภาพอย่างปลอดภัย และกฎหมายความปลอดภัยทางชีวภาพและความปลอดภัยทางชีวภาพเฉพาะประเทศ ใบอนุญาตห้องปฏิบัติการ และมาตรการควบคุมเชื้อโรค
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.1a) บันทึกระดับชาติที่เป็นปัจจุบันเกี่ยวกับบัญชีรายชื่อเชื้อโรค/สารพิษที่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง
1.3.1b) กฎหมายความปลอดภัยทางชีวภาพว่าด้วยความปลอดภัยของสถานที่สำหรับเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะ
1.3.1c) หน่วยงานบังคับใช้กฎหมาย/ข้อบังคับด้านความปลอดภัยทางชีวภาพ
1.3.1d) การรวมเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะไว้ในจำนวนสถานที่ขั้นต่ำ
1.3.1e) ความสามารถในการทดสอบโรคแอนแทรกซ์/อีโบลาโดยไม่ต้องเพาะเลี้ยงเชื้อโรคที่มีชีวิต
1.3.2 การฝึกอบรมและแนวปฏิบัติด้านความปลอดภัยทางชีวภาพ การฝึกอบรมทำให้พนักงานทุกคนตระหนักและปฏิบัติตามระเบียบการด้านความปลอดภัยทางชีวภาพที่จัดตั้งขึ้น
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.2a) การฝึกอบรมความปลอดภัยทางชีวภาพโดยใช้แนวทางที่เป็นมาตรฐานและจำเป็น
1.3.3 การตรวจคัดกรองบุคลากร: ควบคุมการเข้าถึงสถานที่ที่มีความละเอียดอ่อน การตรวจสอบความปลอดภัยของบุคลากรเป็นประจำจะประเมินความพร้อมของพนักงานในการทำงานในสถานที่ที่มีวัสดุชีวภาพที่อาจเกิดการแพร่ระบาด และลดภัยคุกคามจากภายใน
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.3a) บุคลากรตรวจสอบการอนุญาตให้เข้าถึงเชื้อโรคที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะ
1.3.4 ความปลอดภัยในการขนส่ง การรับรองความปลอดภัยในการขนส่งสำหรับเชื้อโรค สารพิษ หรือวัสดุชีวภาพที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะที่อาจเกิดการระบาดใหญ่ถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับจุดประสงค์ด้านความปลอดภัย
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.4a) กฎระเบียบการขนส่งแห่งชาติสำหรับสารติดเชื้อประเภท A และ B
1.3.5 การโอนข้ามพรมแดนและการคัดกรองผู้ใช้ปลายทาง การกำกับดูแลผู้รับเชื้อโรคที่เป็นอันตราย สารพิษ และเชื้อโรคที่อาจเกิดการระบาดใหญ่เป็นสิ่งจำเป็นเพื่อความปลอดภัย
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.3.5a) กฎหมาย/ข้อบังคับเกี่ยวกับการโอนข้ามพรมแดนและการคัดกรองผู้ใช้ปลายทาง

1.5 การวิจัยแบบใช้สองทางและวัฒนธรรมของวิทยาศาสตร์ที่รับผิดชอบประเทศต่างๆ มีบทบาทสำคัญในการสร้างสภาพแวดล้อมของวิทยาศาสตร์ที่มีความรับผิดชอบ เพื่อลดความเป็นไปได้ที่การวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่ถูกกฎหมายจะถูกนำไปใช้ในลักษณะที่ขาดความรับผิดชอบหรือเป็นอันตราย

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
1.5.1 การกำกับดูแลการวิจัยเกี่ยวกับเชื้อโรคที่เป็นอันตราย สารพิษ เชื้อโรคที่มีศักยภาพในการระบาดใหญ่ และ/หรือการวิจัยการใช้สองทางอื่นๆ การกำกับดูแลการวิจัยการใช้สองทาง รวมถึงการวิจัยเกี่ยวกับเชื้อโรคที่เป็นอันตรายเป็นพิเศษ สารพิษ และเชื้อโรคที่มีศักยภาพในการแพร่ระบาดหรือการวิจัยการใช้สองทางอื่นๆ เป็นสิ่งสำคัญสำหรับวัตถุประสงค์ด้านความปลอดภัยและการรักษาความปลอดภัย
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.5.1a) หลักฐานการประเมินระดับชาติของการวิจัยการใช้สองทาง
1.5.1b) กฎหมาย/ข้อบังคับภายในประเทศเกี่ยวกับการกำกับดูแลการวิจัยการใช้สองทาง
1.5.1c) การมีอยู่ของหน่วยงานที่รับผิดชอบในการกำกับดูแลการวิจัยการใช้งานแบบคู่
1.5.2 ข้อกำหนดในการคัดกรองสำหรับผู้ให้บริการสารพันธุกรรม คำแนะนำในการคัดกรองทำให้แน่ใจได้ว่าผู้จัดหาวัสดุชีวภาพ/พันธุกรรมไม่ได้ ก) จัดหาวัสดุที่ไม่ควรแบ่งปัน และ ข) แบ่งปันวัสดุกับฝ่ายที่น่าสงสัย สิ่ง
ต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อกำหนดคะแนนตัวบ่งชี้ย่อย:
1.5.2a) ข้อกำหนดในการคัดกรอง DNA ที่สังเคราะห์แล้วเทียบกับรายการก่อนการขาย

1.6 การสร้างภูมิคุ้มกันการสร้างภูมิคุ้มกันโรคที่สามารถป้องกันได้ ไม่ว่าจะเป็นการติดเชื้อในเด็กหรือไข้หวัดใหญ่ที่ทำให้เกิดโรคได้สูง เป็นหนึ่งในเครื่องมือหลักประกันสุขภาพที่มีค่าที่สุดในโลก

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
1.6.1 อัตราการฉีดวัคซีน การฉีดวัคซีนป้องกันโรคในคนและสัตว์เป็นลำดับแรกในประเทศสามารถป้องกันโรคระบาดได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
1.6.1a) อัตราการสร้างภูมิคุ้มกัน (โรคหัด/MCV2)
1.6.1b) มีตัวเลขการฉีดวัคซีนสำหรับปศุสัตว์ (FMD) ผ่านฐานข้อมูล OIE

2.1 ความเข้มแข็งและคุณภาพของระบบห้องปฏิบัติการ ความสามารถในการระบุสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคของการระบาดได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ ช่วยในการตรวจหา ป้องกัน และควบคุมโรค รวมถึงการพัฒนาทางเลือกในการทดสอบวินิจฉัยและการรักษา

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
2.1.1 ศักยภาพห้องปฏิบัติการในการตรวจหาโรคสำคัญ การทดสอบโรคที่สำคัญช่วยให้ประเทศต่างๆ สามารถระบุโรคระบาดที่อาจเกิดขึ้นได้ก่อนที่จะแพร่ระบาดในวงกว้าง
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
2.1.1a) ความสามารถในการวินิจฉัยระดับชาติสำหรับการทดสอบหลักที่กำหนดโดย WHO
2.1.1b) ยุทธศาสตร์ระดับชาติในการดำเนินการทดสอบในระหว่างเกิดเหตุฉุกเฉินด้านสาธารณสุข
2.1.2 ระบบคุณภาพห้องปฏิบัติการ ความสามารถในการขนส่งตัวอย่างไปยังสถานที่ทดสอบมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อระบบเฝ้าระวังระดับชาติที่มีประสิทธิภาพในการทำงาน
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
2.1.2a) ห้องปฏิบัติการอ้างอิงที่ได้รับการรับรองระดับชาติ
2.1.2b) การทบทวนการประกันคุณภาพของห้องปฏิบัติการอ้างอิง

2.3 การเฝ้าระวังและการรายงานแบบเรียลไทม์ ระบบเฝ้าระวังและการรายงานทำหน้าที่เป็นกลไกการเตือนภัยล่วงหน้าที่ช่วยตรวจจับและดำเนินการตอบสนองต่อการระบาดของโรคติดเชื้อที่อาจคุกคามความมั่นคงด้านสุขภาพระดับชาติ ระดับภูมิภาค หรือระดับโลก

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
2.3.1 ตัวชี้วัดและระบบเฝ้าระวังและการรายงานตามเหตุการณ์ จำเป็นต้องมีกลไกการเฝ้าระวังและการรายงานที่แข็งแกร่งเพื่อตรวจจับการแพร่กระจายของโรคติดเชื้อที่อาจเกิดขึ้นในระยะเริ่มต้นของการระบาด
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อกำหนดคะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย: 2.3.1a) การเฝ้าระวังโรคติดเชื้อที่กำลังดำเนินอยู่ 2.3.1b) ความสามารถในการรายงานของ PHEIC
2.3.2 ระบบการรายงานแบบเรียลไทม์แบบอิเล็กทรอนิกส์ที่ทำงานร่วมกันและเชื่อมต่อถึงกัน ระบบเฝ้าระวังและการรายงานอย่างทันท่วงทีช่วยให้สามารถแทรกแซงด้านสาธารณสุขได้ก่อนที่การระบาดจะแพร่กระจายไปในวงกว้าง
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
2.3.2a) ระบบเฝ้าระวังการรายงานทางอิเล็กทรอนิกส์ระดับชาติและระดับย่อย
2.3.2b) ความจุแบบเรียลไทม์ของระบบการรายงานทางอิเล็กทรอนิกส์

3.6 การเข้าถึงโครงสร้างพื้นฐานด้านการสื่อสาร เพื่อให้มั่นใจว่าข้อความและข้อมูลสำหรับการตอบสนองด้านสาธารณสุขจะเข้าถึงได้สำหรับประชาชนทั่วไป แพลตฟอร์มต่างๆ เช่น อินเทอร์เน็ตและการใช้งานมือถือ ควรสามารถเข้าถึงได้เป็นประจำ

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้
3.6.1 ผู้ใช้อินเทอร์เน็ต แพลตฟอร์มหลักในการแบ่งปันและรับข้อมูลในช่วงภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุขคืออินเทอร์เน็ต
มีการประเมินต่อไปนี้เพื่อกำหนดคะแนนตัวบ่งชี้ย่อย:
3.6.1a เปอร์เซ็นต์ของครัวเรือนที่มีอินเทอร์เน็ต
3.6.2 สมาชิกมือถือ แพลตฟอร์มหลักในการแบ่งปันและรับข้อมูลในช่วงภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุขคือผ่านโทรศัพท์มือถือ
โดยมีการประเมินต่อไปนี้เพื่อกำหนดคะแนนตัวบ่งชี้ย่อย:
3.6.2a ผู้ใช้บริการโทรศัพท์เคลื่อนที่-เซลลูล่าร์ต่อประชากร 100 คน
3.6.3 การเข้าถึงโทรศัพท์มือถือของผู้หญิง การรับรองความเท่าเทียมกันทางเพศในการเข้าถึงข้อมูลเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้สามารถตัดสินใจได้อย่างมีข้อมูลในระหว่างที่เกิดภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุข
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
3.6.3a เปอร์เซ็นต์ช่องว่างระหว่างชายและหญิงที่บ้านมีโทรศัพท์มือถือ
3.6.4 การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตของผู้หญิง การรับรองความเท่าเทียมกันทางเพศในการเข้าถึงข้อมูลเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้สามารถตัดสินใจได้อย่างมีข้อมูลในระหว่างที่เกิดภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุข
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
3.6.4a เปอร์เซ็นต์ช่องว่างระหว่างชายและหญิงซึ่งบ้านสามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้

3.5 การสื่อสารความเสี่ยง การมีกลยุทธ์และเวทีในการส่งข้อความที่เหมาะสมต่อสาธารณชนอย่างรวดเร็ว และระงับข่าวลือที่อาจเกิดขึ้น หรือข้อมูลที่ผิดและบิดเบือน ถือเป็นเสาหลักที่จำเป็นในความสามารถในการตอบสนองต่อการระบาด

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
3.5.1 การวางแผนการสื่อสารความเสี่ยง แผนการสื่อสารความเสี่ยงที่แข็งแกร่งควรรวมถึงการสร้างความมั่นใจว่าข้อความได้รับการพัฒนาเพื่อเข้าถึงประชากรที่มีความต้องการการสื่อสารที่แตกต่างกัน และมีโฆษกที่สามารถระบุตัวตนได้ง่ายและเชื่อถือได้ในการนำเสนอข้อมูลใหม่หรือข้อมูลที่กำลังพัฒนา
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
3.5.1a ประเทศนั้นมีส่วนที่ให้รายละเอียดเกี่ยวกับแผนการสื่อสารความเสี่ยงที่จัดทำขึ้นเพื่อใช้ในระหว่างที่เกิดภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุขโดยเฉพาะหรือไม่ ทั้งในแผนเผชิญเหตุฉุกเฉินด้านสาธารณสุขแห่งชาติ หรือในเอกสารกฎหมาย กฎระเบียบ หรือยุทธศาสตร์อื่นๆ [ใช่ = 1; ไม่ = 0]
3.5.1b แผนการสื่อสารความเสี่ยง (หรือเอกสารกฎหมาย กฎระเบียบ หรือกลยุทธ์อื่นๆ ที่ใช้เพื่อเป็นแนวทางในการตอบสนองด้านสาธารณสุขระดับชาติ) สรุปว่าข้อความจะเข้าถึงประชากรและภาคส่วนที่มีความต้องการการสื่อสารที่แตกต่างกันอย่างไร (เช่น ภาษาที่แตกต่างกัน สถานที่ภายในประเทศ การเข้าถึงของสื่อ) ? [ใช่ = 1; ไม่ = 0]
3.5.1c แผนการสื่อสารความเสี่ยง (หรือเอกสารกฎหมาย กฎระเบียบ หรือกลยุทธ์อื่นๆ ที่ใช้เพื่อเป็นแนวทางในการตอบสนองด้านสาธารณสุขระดับชาติ) กำหนดตำแหน่งเฉพาะภายในรัฐบาลเพื่อทำหน้าที่เป็นโฆษกหลักต่อสาธารณะในระหว่างเหตุฉุกเฉินด้านสาธารณสุขหรือไม่ [ใช่ = 1; ไม่ = 0]
3.5.2 การสื่อสารระบบสาธารณสุข ระบบการสื่อสารความเสี่ยงสำหรับการตอบสนองด้านสาธารณสุขจะต้องมีแพลตฟอร์มเพื่อระงับข่าวลือหรือข้อมูลที่ไม่ถูกต้องและบิดเบือนอย่างรวดเร็ว และรับประกันว่าผู้นำจะแบ่งปันข้อมูลที่ถูกต้องและเชื่อถือได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
3.5.2a ในปีที่ผ่านมา มีหลักฐานว่าระบบสาธารณสุขได้แบ่งปันข้อความอย่างจริงจังผ่านแพลตฟอร์มสื่อออนไลน์ (เช่น โซเชียลมีเดีย เว็บไซต์) เพื่อแจ้งให้สาธารณชนทราบเกี่ยวกับข้อกังวลด้านสาธารณสุขที่กำลังดำเนินอยู่ และ/หรือขจัดข่าวลือ ข้อมูลผิด หรือข้อมูลบิดเบือนหรือไม่ [ระบบสาธารณสุขแบ่งปันข้อมูลเกี่ยวกับปัญหาด้านสุขภาพเป็นประจำ = 2; ระบบสาธารณสุขแบ่งปันข้อมูลเฉพาะในกรณีฉุกเฉินที่เกิดขึ้น แต่ไม่ได้ใช้แพลตฟอร์มสื่อออนไลน์เป็นประจำ = 1; ระบบสาธารณสุขไม่ได้ใช้แพลตฟอร์มสื่อออนไลน์เป็นประจำ ไม่ว่าจะในกรณีฉุกเฉินหรืออย่างอื่น = 0]
3.5.2b มีหลักฐานว่าผู้นำระดับสูง (ประธานาธิบดีหรือรัฐมนตรี) ได้แบ่งปันข้อมูลที่ผิดหรือข้อมูลที่บิดเบือนเกี่ยวกับโรคติดเชื้อในช่วงสองปีที่ผ่านมาหรือไม่? [ไม่ใช่ = 1; ใช่ = 0]

4.1 ศักยภาพด้านสุขภาพในคลินิก โรงพยาบาล และศูนย์ดูแลชุมชน : อธิบายถึงศักยภาพของทรัพยากรบุคคลและสถานพยาบาลที่จำเป็นในการดูแลผู้ป่วยในช่วงวิกฤตโรคติดเชื้อ

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
4.1.1 ทรัพยากรบุคคลที่มีอยู่สำหรับระบบการรักษาพยาบาลในวงกว้าง: บุคลากรทางการแพทย์จำเป็นต้องป้องกัน ตรวจจับ และตอบสนองต่อโรคที่อาจเกิดโรคระบาด
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
4.1.1a แพทย์ต่อ 100,000 คน
4.1.1b พยาบาลและผดุงครรภ์ต่อ 100,000 คน
4.1.1c ประเทศมียุทธศาสตร์กำลังคนด้านสุขภาพ (ซึ่งได้รับการปรับปรุงในช่วงห้าปีที่ผ่านมา) เพื่อระบุสาขาที่มีกำลังคนไม่เพียงพอและมีกลยุทธ์ในการแก้ไขข้อบกพร่องเหล่านี้หรือไม่?
4.1.2 ขีดความสามารถด้านสิ่งอำนวยความสะดวก: สถานพยาบาลควรเพียงพอที่จะตอบสนองต่อโรคระบาด
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
4.1.2a เตียงในโรงพยาบาลต่อ 100,000 คน
4.1.2b ประเทศมีความสามารถในการแยกผู้ป่วยโรคติดต่อสูงในหน่วยดูแลผู้ป่วยที่บรรจุทางชีวภาพ และ/หรือห้อง/หน่วยแยกผู้ป่วยที่ตั้งอยู่ภายในประเทศหรือไม่?
4.1.2c แสดงให้เห็นความสามารถในการแยกส่วน

4.2 ห่วงโซ่อุปทานสำหรับบุคลากรในระบบสุขภาพและบุคลากรทางการแพทย์:กลยุทธ์การจัดซื้อจัดจ้างเพื่อรองรับความต้องการในห้องปฏิบัติการและเวชภัณฑ์ตามปกติ ตลอดจนการสะสมและการผลิตในกรณีฉุกเฉิน

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
4.2.1 การจัดหาระบบการดูแลสุขภาพและห้องปฏิบัติการตามปกติ: กำหนดกลยุทธ์การจัดซื้อจัดจ้างเพื่อจัดหาอุปกรณ์ห้องปฏิบัติการและเวชภัณฑ์สำหรับความต้องการประจำ
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
4.2.1a มีระเบียบปฏิบัติการจัดซื้อจัดจ้างระดับชาติซึ่งกระทรวงสาธารณสุขและการเกษตรสามารถนำไปใช้ในการจัดหาอุปกรณ์ห้องปฏิบัติการ (เช่น อุปกรณ์ สารรีเอเจนต์ และสื่อ) และเวชภัณฑ์ (เช่น อุปกรณ์ PPE) สำหรับความต้องการตามปกติหรือไม่
4.2.2 การกักตุนในกรณีฉุกเฉิน: จัดให้มีการกักตุนเวชภัณฑ์และเวชภัณฑ์เพื่อใช้ในระหว่างภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุข
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
4.2.2a ประเทศนี้มีคลังเวชภัณฑ์ (เช่น MCM ยา วัคซีน อุปกรณ์ทางการแพทย์ PPE) ไว้ใช้ระดับชาติในช่วงฉุกเฉินด้านสาธารณสุขหรือไม่?
4.2.2b ประเทศนี้มีคลังอุปกรณ์ห้องปฏิบัติการ (เช่น รีเอเจนต์ สื่อ) ไว้ใช้ระดับชาติในระหว่างเกิดเหตุฉุกเฉินด้านสาธารณสุขหรือไม่?
4.2.2c มีหลักฐานว่าประเทศดำเนินการหรือกำหนดให้มีการทบทวนคลังสำรองของประเทศเป็นประจำทุกปีเพื่อให้แน่ใจว่ามีเพียงพอสำหรับเหตุฉุกเฉินด้านสาธารณสุขหรือไม่
4.2.3 การผลิตและการจัดหาสำหรับเหตุฉุกเฉิน: กลยุทธ์ที่กำหนดขึ้นในการจัดหาหรือผลิตอุปกรณ์ห้องปฏิบัติการและเวชภัณฑ์ในระหว่างเกิดเหตุฉุกเฉินด้านสาธารณสุข
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
4.2.3a แผนการยกระดับการผลิต (เวชภัณฑ์)
4.2.3b แผนการยกระดับการผลิต (วัสดุในห้องปฏิบัติการ)

4.3 มาตรการตอบโต้ทางการแพทย์และการจัดกำลังบุคลากร:ระบบที่จัดให้มีเพื่อรองรับการใช้มาตรการตอบโต้ทางการแพทย์ เช่น วัคซีน และการรับบุคลากรด้านสุขภาพจากต่างประเทศในกรณีฉุกเฉิน

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
4.3.1 ระบบการจ่ายมาตรการตอบโต้ทางการแพทย์ (MCM) ในระหว่างภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุข: ประเทศต่างๆ จำเป็นต้องสามารถแจกจ่ายมาตรการตอบโต้ทางการแพทย์ที่จำเป็นในระหว่างภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุขได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
4.3.1 ประเทศมีแผน โปรแกรม หรือแนวปฏิบัติในการจ่ายมาตรการรับมือทางการแพทย์ (MCM) เพื่อใช้ระดับชาติในช่วงภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุข (เช่น ยาปฏิชีวนะ วัคซีน การรักษาโรค และการวินิจฉัย) หรือไม่?
4.3.2 ระบบการรับบุคลากรสาธารณสุขต่างประเทศในช่วงภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุข ประเทศต่างๆ ควรสามารถรับบุคลากรด้านสุขภาพที่จำเป็นเพื่อสนับสนุนการตอบสนองต่อภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุขได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
4.3.2a มีแผนสาธารณะในการรับบุคลากรทางการแพทย์จากประเทศอื่น ๆ เพื่อตอบสนองต่อภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุขหรือไม่?

5.1 กฎระเบียบด้านสุขภาพระหว่างประเทศ (IHR) ที่รายงานการปฏิบัติตามข้อกำหนดและการลดความเสี่ยงจากภัยพิบัติ:กฎระเบียบด้านสุขภาพระหว่างประเทศ (2005) (IHR) เป็นเครื่องมือที่มีผลผูกพันทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับ 169 ประเทศ รวมถึงประเทศสมาชิกขององค์การอนามัยโลกทั้งหมด ซึ่งมีจุดมุ่งหมายเพื่อ "ป้องกัน ป้องกัน ควบคุมและให้การตอบสนองด้านสาธารณสุขต่อการแพร่กระจายของโรคระหว่างประเทศในลักษณะที่สอดคล้องและจำกัดความเสี่ยงด้านสาธารณสุข และหลีกเลี่ยงการแทรกแซงการจราจรและการค้าระหว่างประเทศโดยไม่จำเป็น”

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
5.1.2: การบูรณาการด้านสุขภาพเข้ากับการลดความเสี่ยงจากภัยพิบัติระดับชาติ: การบูรณาการการพิจารณาเรื่องโรคระบาดและการระบาดใหญ่เข้ากับกลยุทธ์การลดความเสี่ยงระดับชาติ หรือแผนงานเดี่ยวสำหรับการลดความเสี่ยงจากการระบาด ถือเป็นขั้นตอนสำคัญในการวางแผนสำหรับการระบาดของโรคติดเชื้อ
ข้อมูลต่อไปนี้ใช้เพื่อกำหนดการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
5.1.2a: โรคระบาดและการระบาดใหญ่รวมอยู่ในยุทธศาสตร์การลดความเสี่ยงระดับชาติ หรือมีกลยุทธ์การลดความเสี่ยงจากภัยพิบัติระดับชาติแบบสแตนด์อโลนสำหรับโรคระบาดและการระบาดใหญ่หรือไม่ (ใช่=1; ไม่ใช่=0)

5.3: ข้อผูกพันระหว่างประเทศ:การมีส่วนร่วมพหุภาคีและการมีส่วนร่วมร่วมกันสามารถช่วยรักษาบรรทัดฐานระดับโลกเกี่ยวกับความมั่นคงด้านสุขภาพ อำนวยความสะดวกในการแลกเปลี่ยนความเชี่ยวชาญทางเทคนิค สร้างความปรารถนาดี และส่งเสริมความโปร่งใส

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
5.3.1: การมีส่วนร่วมในข้อตกลงระหว่างประเทศ: การมีส่วนร่วมในข้อตกลงระหว่างประเทศ (เช่น โดยการให้สัตยาบันสนธิสัญญา การรับข้อมติ ฯลฯ) สามารถเร่งการดำเนินการร่วมกันเพื่อการเตรียมพร้อมรับมือกับโรคระบาดและการระบาดใหญ่ ข้อมูลต่อไปนี้ใช้เพื่อกำหนดการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
5.3.1a: เคาน์ตีมีสถานะลงนามและให้สัตยาบัน (หรือมีผลทางกฎหมายเช่นเดียวกัน) ต่ออนุสัญญาว่าด้วยอาวุธชีวภาพและสารพิษหรือไม่ (ลงนามและให้สัตยาบัน [หรือการกระทำที่มีผลทางกฎหมายเหมือนกัน] = 2; ลงนาม = 1; ไม่ปฏิบัติตามหรือไม่เป็นสมาชิก = 0)
5.3.1b: ประเทศได้ยื่นมาตรการสร้างความเชื่อมั่นสำหรับอนุสัญญาว่าด้วยอาวุธชีวภาพและสารพิษในช่วงสามปีที่ผ่านมาหรือไม่ (ใช่=1; ไม่ใช่=0)
5.3.1c: รัฐได้จัดเตรียมรายงานมติคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ (UNSCR) 1540 ที่จำเป็นต่อคณะกรรมการคณะมนตรีความมั่นคงที่จัดตั้งขึ้นตามมติ 1540 (คณะกรรมการ 1540) หรือไม่ (ใช่=1; ไม่ใช่=0)
5.3.1d: ขอบเขตของการดำเนินการตามมติคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ (UNSCR) 1540 (ดีมาก [100+ คะแนน] = 4; ดี [75-99 คะแนน] = 3; ปานกลาง [50-74 คะแนน] = 2; อ่อนแอ [25- 49 คะแนน] = 1; อ่อนแอมาก [0-24 คะแนน] หรือไม่มีเมทริกซ์อยู่/ประเทศไม่ได้เป็นภาคีของ BWC = 0)
5.3.2: สมาชิกภาพโดยสมัครใจ: การเข้าร่วมโดยสมัครใจในกลุ่มหรือโครงการริเริ่มต่างๆ เช่น Global Health Security Agenda, JEE Alliance, Global Partnership, Australia Group และ/หรือ Proliferation Security Initiative แสดงถึงความมุ่งมั่นต่อความโปร่งใส บรรทัดฐานระดับโลก และการสร้างขีดความสามารถแบบร่วมมือ .
ข้อมูลต่อไปนี้ใช้เพื่อกำหนดการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
5.3.2a: ประเทศนี้มีคุณสมบัติตรงตามเกณฑ์ต่อไปนี้อย่างน้อย 2 ข้อหรือไม่ การเป็นสมาชิกในวาระความมั่นคงด้านสุขภาพระดับโลก การเป็นสมาชิกใน Alliance for Country Assessments for Global Health Security และ IHR Implementation (JEE Alliance) การเป็นสมาชิกใน Global Partnership Against the Spread of Weapons and Materials of Mass Destruction (GP) การเป็นสมาชิกในกลุ่มประเทศออสเตรเลีย (AG) และ/หรือการเป็นสมาชิกใน Proliferation Security Initiative (PSI)? (ใช่อย่างน้อยสองกลุ่ม/ความคิดริเริ่ม = 1; สมาชิกน้อยกว่าสอง = 0)

5.4 การประเมินร่วมจากภายนอก (JEE) และประสิทธิภาพของเส้นทางการบริการด้านสัตวแพทย์ (PVS): JEE และ PVS เป็นเครื่องมือสำคัญในการวัดและติดตามความสามารถระดับชาติในการป้องกัน การตรวจจับ และการตอบสนองต่อภัยคุกคามจากโรคติดเชื้อที่มีผลกระทบต่อสุขภาพของมนุษย์และสัตว์

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
5.4.1: การเสร็จสิ้นและเผยแพร่การประเมิน JEE และการวิเคราะห์ช่องว่าง: การเสร็จสิ้นการประเมิน JEE และการวิเคราะห์ช่องว่างสามารถช่วยให้ประเทศต่างๆ ระบุขีดความสามารถที่ต้องการการลงทุนเพิ่มเติม และ/หรือ การเสริมสร้างขีดความสามารถ
ข้อมูลต่อไปนี้ใช้เพื่อกำหนดการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
5.4.1a: ประเทศได้เสร็จสิ้นการประเมินภายนอกร่วม (JEE) หรือการประเมินภายนอกล่วงหน้า (เช่น การประเมินภายนอกนำร่องวาระความมั่นคงด้านสุขภาพระดับโลก) และเผยแพร่รายงานสาธารณะฉบับสมบูรณ์ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาหรือไม่ (ใช่=1; ไม่ใช่=0)
5.4.1b: ภายในห้าปีที่ผ่านมา ประเทศได้จัดทำและเผยแพร่แผนปฏิบัติการระดับชาติเพื่อความมั่นคงด้านสุขภาพ (NAPHS) เพื่อแก้ไขช่องว่างที่ระบุผ่านการประเมินร่วมภายนอก (JEE) หรือวาระความมั่นคงด้านสุขภาพระดับโลกแห่งชาติ (GHSA) ) แผนงานที่กำหนดหลักชัยในการบรรลุเป้าหมาย GHSA แต่ละข้อ (ใช่=1; ไม่ใช่=0)
5.4.2: การเสร็จสิ้นและการเผยแพร่การประเมินการปฏิบัติงานของบริการสัตวแพทย์ (PVS) และการวิเคราะห์ช่องว่าง: การเสร็จสิ้นการประเมิน PVS และการวิเคราะห์ช่องว่างสามารถช่วยให้ประเทศต่างๆ ระบุขีดความสามารถที่ต้องการการลงทุนเพิ่มเติม และ/หรือการเสริมสร้างขีดความสามารถ
ข้อมูลต่อไปนี้ใช้เพื่อกำหนดการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
5.4.2a: ประเทศนี้เสร็จสิ้นและเผยแพร่การประเมินการปฏิบัติงานของบริการสัตวแพทย์ (PVS) ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาหรือไม่ (ใช่=1; ไม่ใช่=0)
5.4.2b: ประเทศนี้ดำเนินการและเผยแพร่การวิเคราะห์ช่องว่างด้านการปฏิบัติงานของบริการสัตวแพทย์ (PVS) ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาหรือไม่ (ใช่=1; ไม่ใช่=0)

6.1 ความเสี่ยงทางการเมืองและความมั่นคง:ความเสี่ยงทางการเมืองและสังคมที่อาจเพิ่มความเปราะบางต่อภัยคุกคามทางชีวภาพ

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
6.1.1 ประสิทธิผลของรัฐบาล: ความสามารถของรัฐบาลในการตอบสนองในลักษณะที่มีการประสานงาน ปฏิบัติหน้าที่ ไม่ทุจริต และมีมนุษยธรรม มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการเอาชนะวิกฤติด้านสุขภาพครั้งใหญ่ได้สำเร็จ
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.1.1a การกำหนดนโยบาย (คะแนน EIU; 0-4 โดยที่ 4=ดีที่สุด)
6.1.1b คุณภาพระบบราชการ (คะแนน EIU; 0-4 โดยที่ 4=ดีที่สุด)
6.1.1c ระบบราชการที่มากเกินไป/เทปสีแดง (คะแนน EIU; 0-4 โดยที่ 4=ดีที่สุด)
6.1.1d ผลประโยชน์/การวิจารณ์ (คะแนน EIU)
6.1.1e คะแนนประเทศเกี่ยวกับดัชนีการรับรู้การทุจริต (0-100 โดยที่ 100=ดีที่สุด)
6.1.1f ความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่รัฐ (คะแนน EIU; 0-4 โดยที่ 4=ดีที่สุด)
6.1.1g ความเสี่ยงด้านสิทธิมนุษยชน (คะแนน EIU; 0-4 โดยที่ 4=ดีที่สุด)
6.1.2 การถ่ายโอนอำนาจอย่างเป็นระเบียบ: ความไม่มั่นคงและความขัดแย้งที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงอำนาจอาจเป็นอุปสรรคร้ายแรงต่อความสามารถของรัฐในการตอบสนองต่อวิกฤติอย่างมีประสิทธิผล และยังเปิดโอกาสให้กลุ่มต่างๆ ที่ต้องการได้มาซึ่งวัสดุชีวภาพ
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.1.2a กลไกทางรัฐธรรมนูญในการโอนอำนาจอย่างเป็นระเบียบจากรัฐบาลหนึ่งไปยังอีกรัฐบาลหนึ่งมีความชัดเจน เป็นที่ยอมรับ และชัดเจนเพียงใด
6.1.3 ความเสี่ยงจากความไม่สงบในสังคม: ประเทศที่มีความเสี่ยงสูงต่อความไม่สงบในสังคมไม่เพียงแต่ต่อสู้เพื่อให้เกิดความสามัคคีทางสังคมและภาครัฐในการตอบสนองต่อวิกฤติร่วมกัน แต่การระบาดของความไม่สงบสามารถขัดขวางผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพและบุคลากรสำคัญอื่นๆ จากการตอบสนองด้านความปลอดภัย ข้อกังวล
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.1.3a อะไรคือความเสี่ยงของความไม่สงบในสังคมที่ก่อกวน?
6.1.4 กิจกรรมที่ผิดกฎหมายโดยผู้มีบทบาทที่ไม่ใช่รัฐ: การโจมตีของผู้ก่อการร้ายครั้งใหญ่และต่อเนื่องสามารถชะลอและอาจป้องกันการตอบสนองต่อวิกฤตด้านสุขภาพได้ ในทำนองเดียวกัน มีความเสี่ยงที่ผู้ก่อการร้ายจะใช้อาวุธชีวภาพหรือเคมี ทำให้เกิดวิกฤตด้านการรักษาพยาบาลที่ยั่งยืนและถึงแก่ชีวิตได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.1.4a มีความเป็นไปได้มากน้อยเพียงใดที่ผู้ก่อการร้ายในประเทศหรือต่างประเทศจะโจมตีด้วยความถี่หรือความรุนแรงที่ทำให้เกิดการหยุดชะงักอย่างมาก
6.1.4b การไหลของอาวุธผิดกฎหมายภายในประเทศอยู่ในระดับใด?
6.1.4c ความเสี่ยงในการก่ออาชญากรรมต่อรัฐบาลหรือธุรกิจในประเทศมีสูงเพียงใด?
6.1.5 ความขัดแย้งด้วยอาวุธ: ความขัดแย้งด้วยอาวุธบ่อนทำลายความสามารถของสถาบันของรัฐในการตอบสนองต่อวิกฤตด้านการดูแลสุขภาพ ขณะเดียวกันก็อาจสร้างเงื่อนไขสำหรับการแพร่กระจายของโรค (เช่น ผ่านสภาพที่ไม่ถูกสุขลักษณะในค่ายผู้ลี้ภัยที่แออัดยัดเยียด)
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.1.5a ประเทศนี้อยู่ภายใต้ความขัดแย้งในปัจจุบันหรือไม่ หรืออย่างน้อยก็มีความเสี่ยงปานกลางต่อความขัดแย้งดังกล่าวในอนาคต
6.1.6 การควบคุมอาณาเขตของรัฐบาล: หากรัฐบาลควบคุมอาณาเขตของประเทศได้อย่างจำกัด ความสามารถในการตอบสนองต่อวิกฤตด้านสุขภาพจะลดลง โดยจำกัดความสามารถในการควบคุมโรคก่อนที่จะแพร่กระจาย
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.1.6a อำนาจของรัฐบาลขยายไปทั่วอาณาเขตของประเทศหรือไม่?
6.1.7 ความตึงเครียดระหว่างประเทศ: หากประเทศใดถูกโดดเดี่ยวในระดับภูมิภาคหรือระดับโลก ประเทศนั้นสามารถบ่อนทำลายความพยายามในการเร่งรัดความช่วยเหลือและขัดขวางความพยายามในการปิดพรมแดนและมาตรการประสานงานอื่น ๆ ดังกล่าว
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.1.7a มีภัยคุกคามที่ข้อพิพาท/ความตึงเครียดระหว่างประเทศอาจส่งผลเสียหรือไม่?

6.2 ความสามารถในการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจและสังคม:ความเสี่ยงทางสังคมและเศรษฐกิจที่อาจเพิ่มความเสี่ยงต่อภัยคุกคามทางชีวภาพ

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
6.2.1 การรู้หนังสือ: การรู้หนังสือในระดับต่ำทำให้ความพยายามในการเผยแพร่ข้อความด้านสาธารณสุขเร่งด่วนในระหว่างเกิดการระบาดมีความซับซ้อน
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.2.1a อัตราการรู้หนังสือของผู้ใหญ่ ประชากรอายุ 15 ปีขึ้นไป ทั้งสองเพศ (%)
6.2.2 ความเสมอภาคทางเพศ: มักเป็นกรณีที่ผู้หญิงเป็นผู้ดูแลในสังคมตลาดเกิดใหม่ และหากได้รับการจ้างงาน ก็จะทำงานนอกระบบในตลาดเกิดใหม่ สิ่งนี้ทำให้ผู้หญิงมีความเสี่ยงมากขึ้นทั้งทางร่างกายและเศรษฐกิจในช่วงที่มีการระบาดของโรค
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.2.2a คะแนนดัชนีความไม่เท่าเทียมทางเพศของโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ (UNDP) (0-1 โดยที่ 1=ดีที่สุด)
6.2.3 การไม่แบ่งแยกทางสังคม: ประเทศที่มีระดับความยากจนสูงกว่าและความคุ้มครองโครงการประกันสังคมต่ำกว่า มักมีสุขภาพไม่ดีเมื่อเทียบกับพลเมืองที่ร่ำรวยกว่า และเข้าถึงยาและสถานพยาบาลได้น้อยลง
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.2.3a ช่องว่างความยากจนที่ 1.90 ดอลลาร์ต่อวัน (PPP ปี 2554) (%)
6.2.3b ส่วนแบ่งการจ้างงานในภาคนอกระบบ
6.2.3c ความคุ้มครองโครงการประกันสังคม (% ของประชากร)
6.2.4 ความเชื่อมั่นของสาธารณชนต่อรัฐบาล: ระดับความเชื่อมั่นที่ต่ำต่อรัฐบาลสามารถขัดขวางความพยายามของรัฐในการเผยแพร่แคมเปญด้านสาธารณสุข และในกรณีที่ร้ายแรงกว่านั้น อาจส่งผลให้มีการจำกัดการเดินทาง การกักกันตัว ฯลฯ นอกจากนี้ยังเพิ่มโอกาสที่ข่าวเท็จจะบ่อนทำลาย ความพยายามในการบรรเทาทุกข์ การแพร่กระจายความตื่นตระหนก ฯลฯ
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อกำหนดคะแนนตัวบ่งชี้ย่อย:
6.2.4a ระดับความเชื่อมั่นของประชาชนต่อรัฐบาล
6.2.5 สื่อท้องถิ่นและการรายงาน: แม้จะมีความเสี่ยงจากการให้ข้อมูลที่ไม่ถูกต้อง แต่สื่อที่มีประสิทธิภาพมักจะถูกจัดวางอย่างดีเพื่อรายงานการระบาดของโรค ตลอดจนให้รัฐบาลที่มีแนวโน้มที่จะเกิดข้อผิดพลาดหรือไม่แยแสต้องรับผิดในช่วงวิกฤต
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.2.5a การรายงานข่าวของสื่อมีความแข็งแกร่งหรือไม่? มีการอภิปรายประเด็นสาธารณะอย่างเปิดเผยและเสรีพร้อมความคิดเห็นที่หลากหลายอย่างสมเหตุสมผลหรือไม่?
6.2.6 ความไม่เท่าเทียมกัน: ความไม่เท่าเทียมกันในการกระจายรายได้และความมั่งคั่งทำให้ชุมชนบางแห่งมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นในระหว่างการระบาดของโรคติดเชื้อ
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.2.6a สัมประสิทธิ์จินี

6.4 ความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อมอาจทำให้ชุมชนมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นสำหรับเหตุการณ์การแพร่กระจายของสัตว์สู่คนและภัยพิบัติทางธรรมชาติ

คะแนนตัวบ่งชี้นี้คือผลรวมถ่วงน้ำหนักของคะแนนตัวบ่งชี้ย่อยต่อไปนี้:
6.4.1 การขยายตัวของเมือง: พื้นที่ที่มีประชากรหนาแน่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีการสุขาภิบาลที่ไม่ดี มีความเสี่ยงต่อการระบาดของโรคมากขึ้น
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.4.1a ประชากรในเมือง (% ของประชากรทั้งหมด)
6.4.2 การใช้ที่ดิน: เพิ่มความเสี่ยงของการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์/สัตว์ สิ่งต่อ
ไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อกำหนดคะแนนตัวบ่งชี้ย่อย:
6.4.2a เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงพื้นที่ป่าระหว่างปี 2551-2561
6.4.3 ความเสี่ยงจากภัยพิบัติทางธรรมชาติ: เหตุการณ์สำคัญที่เกี่ยวข้องกับสภาพอากาศสามารถบ่อนทำลายความพยายามในการบรรเทาทุกข์อย่างจริงจัง และอาจมีส่วนทำให้เกิดการแพร่กระจายของโรคได้
สิ่งต่อไปนี้ได้รับการประเมินเพื่อพิจารณาการให้คะแนนของตัวบ่งชี้ย่อย:
6.4.3a ความเสี่ยงที่เศรษฐกิจจะประสบกับการหยุดชะงักครั้งใหญ่อันเนื่องมาจากภัยพิบัติทางธรรมชาติคืออะไร?

เทสเทส